„Guten Tag, meine Damen und Herren! Mein Name ist Nicole Heitmann und ich bin heute Ihre Kapitänin auf dem Flug von Bonn nach München!“ Hhhhhhhhhhh … ohhhhhhh … – nein, dink ik, un ik mark al, wo nich blots ik, sünnern ok all de annern üm mi rüm deip Luft hoolt un eerstmol sinnich dool schluckt! Dat harrn se uns doch vörher seggen müsst, dinkt wi all in’n kollektiv, ohn dat dat een vun uns luut seggen dä! Nicole flüggt uns nu also no Huus! Nicole! Minsch harr de nich weenigsten Marianne ode Gisela ode Herta heeten kunnt! Dennso harrn wi al mol wüsst, dat de al wat öller is. Un dat de al foken mol flogen is, un dat de Erfohrung hett un överhaupt, dat de weet, wo de Homer hangt! Over Nicole! Keen Nicole heet, de is doch hööchstens – wat weet ik – Anfang 30!
Ik wull mi jüst de Stewardeß griepen un ehr frogen, wo old Nicole woll is, un wat se woll för’n Typ is? Of de blond is un of de sik de Fingernogels anmohlt … un denn fang ik over noch jüst rechtiedich an mi to schomen!
Ina! Du büst nu sülvst ‘n Fruu! Wo kannst Du blots sowat dinken? Un denn krieg ik eerstmol vun mi sülvst örnich een op’n Deckel! Hhhhhhhhhhhhhhhh … Süh, de Fleger wackelt over doch mehr as sünst! Also ohn nu >frauenfeindlich< to sein, over dat wackelt würklich mehr as sünst! Ode villicht wackelt dat sünst jüst so, over denn heff ik vörher ok de ruhige un sonore Stimm vun >Kapitän Hans Baumann< höört! Hans! Dat is’n soliden Noom! Un keen’n soliden Noom hett, de flüggt ok solide! Hans vertellt uns jümmer ‘n beten wat över dat Weder, will uns dormit over eegentlich seggen: „Ladies, hört zu, egal was heut passiert, ich hab den Vogel hier unter Kontrolle, und wenn was ist, Hans rettet Euch!“
Un nu sitt dor vörn so’ne Nicole rüm! Un wat is, wenn mit Nicole mol de Hormone dör goht? Wenn de nu mol premenstruell is? Ik meen, dat kennt wi Fruun doch nu all vun uns sülvst! Denn fangt Nicole womööglich noch an un putzt de Finsters in’t Cockpit, anstatts sik op dat Flegen to kunzentreern!
Ik höör al ehre Dörchsage: „… So, hier spricht noch mal Ihre Kapitänin. Wir sind da! Steigen Sie bitte zügig aus, und nehmen Sie Ihren Müll mit … ich wisch hier gleich noch durch!“
(von Ina Müller aus dem Buch „Mien Tung is keen Flokati“)