Zum Vergleich Zurück zu „Kleine Geschichten“
| Dor seet ik nu, harr mi lütt un rund måkt un schuul nå den Heven båven. Wat blau de weer, un wat för witte Wulken he harr! De Sünn schien; dat weer so warm! Ik wüss, hier kunn keeneen mi nich finnen. Hier weer ik seker. Hier wull ik für alle Tieden blieven un nie, nie, nie nich wedder rutkrupen. Up jeden Fall nich wedder nå School. |
| De Rhabarberblåder un de Stengels weren verscheden breet un hooch. Ik harr mi en Steed söcht, wo mi de Planten bit nå den Hals güngen, as ik herkeem. Dorbi weer ik doch teemlich groot un al söven Jahr olt. Nu seet ik up de Eer un weer ganz wiss nich to sehn. |
| Platz weer ok noog hier. Ik kunn mi richtig åålen. Un allens an- kieken. Ik seeg en blitzblanken Rosenkåver; de harr sük vörhen woll rünnerfallen låten, as ik keem. Nu klatter he ielig en roden Rhabarber-Stamm rup. Ik wull em ankieken un hööl en Finger vör sien Nees, gegen den kantigen Stengel. „Kruup rupl“ så ik. He wull åver nich. He trock siene lütten Been in un leet sük wedder rünner kullern. Weg weer he. Schåd! |
| Lustig weer dat un intressant in mien Versteek. Flegen geev dat dor un över mi witte Böttervågels vun‘t Nåverbeet. Hen un wenn suus en gewaltige Hummel dicht an mi vörbi. Dat düch mi gefährlich! Ik besünn mi up dat Leed vun vörhen un süng Summ, summ, summ un klopp den Takt up den Bodden, jümmers luder. Do verjåg ik mi, ik wull mi je nich verråden. Man dor keem nüms. Bloots twee Wörm, feine dicke Metten, kröpen dörch dat Kloppen ut de köhlige, düstere Eer. Ik nöhm jem in de Hand un sett jem wieder weg rünner. Of dor noch mehr kemen? Schullen mi åver nich in’t Tüüg krupen. Ik kreeg lever mien Tornüster her und schoov mi den ünner mien Büx. |
| Vör twee Weken weer ik nå School kåmen un mit mi tosåmen veer annere Kinner. Een vun de Groten, en veerteinjohrige Deern, möök grote Ogen un reep: „Hoou, wat‘n Bült! So veell“ Egenlich funn ik dat dor gor nich so slecht. Wi seten all in en grooten Klassenruum. De Schoolmester, Unkel Osse, güng hierhen un dorhen un arbeid mit de verscheden ollen Schölers. För uns mål he mit Kried en i an de Wandtåfel, ganz groot. Wi schullen denn een nå den anner hengåhn un dat i mit Kried nåtrecken. Nå en Tiet keem he wedder nå vörn torüch, to uns, un reep: „Nu is dat Swien fett. Nu ward dat slacht!“ He wisch den dick övermålten Bookståv weg un schreev em nee hen. Dor harrn wi uns Vergnögen an! |
| Bloots, ik harr dat Malöör, dat ik bi Wobbe seet. Wobbe weer woll noch to lütt orrer krank; he kunn op jeden Fall dat Wåter nich hollen. Ik much mi nich hensetten, bün an‘t Enn vun de Vererbank rutscht un stünn oftins half in den Gang. |
| Wenn de Stünn vörbi weer, reep de Scheelmester: „Pausl“ un wi sünd rutbösselt. Dat Schoolhuus harr vörn en lütt Portål. Dor stünn en överbåsig groten Zinkemmer vull Wåter, un an sien Rand hüng en Pütz, en Beker, ok ut Metall. All de Döst harren, kunnen dorut drinken. Nå de Paus keem Unkel Osse nå buten un klatsch in de Hannen. Denn lepen all wedder rin. Åver nå twee Weken weer mien Vergnögen up. Ik funn, dor keem nich noog Nejes. Wi kregen twoors en poor dulle Ge- schichten te höörn, un dat Singen weer ok so schöön. Dorbi süngen se all tosåmen, schieteengål wo ollt se weren. Wat much ik dat geern! Richtig schöne Leder, nix etrå. für uns Lütte. Up den Schoolhoff süngen wi åver ok wat anners, kloor, so as Eia, popeia, wat russelt in’t Stroh, un Mit de Fööt, dor geibt dat trapptrapptrapp |
| Ik harr dat bold so langwielig, dat ik anfüng, up mien lütte Schooltåfel rümtoschrammen. Ik weer ok vergretzt vunwegen Wobbe. He weer middewiel en beten updaut un bedel uns iüm- mers glieks üm uns Botterbroot an, wenn he uns bi‘t Kauen seeg. He wull opleevst eten, sünst nix. Ik besloot, ik wull nu weggåhn, för ewig un alle Tieden. In en Paus güng ik also los, dwars över de Dürpsstråt, un verkrööp mi in uns Goorn, in dat Rhabarberbeet. |
| Dor seet ik nu, ganz un gor nich to sehn, fein verståken. Warm weer dat un liekers schulig in‘n Schadden. Weer ok teemlich dröög vun ünnen un seker vör de Miegeemken un Metten vun- wegen den Tornüster ünner mi. Mien Broot harr ik gottloff reddt. |
| Jå Mann! Ik harr bi Mudder dorup beståhn, dat ik Schoolbroot mitkreeg. Dat harr nich unbedingt nödig dån. Wenn ik nämlich ut uns Stalldöör keem, stünn ik al half up den Schoolhoff. Åver dat Broot uttopacken, as de Kamråden deen, dat weer al wat, dat weer wat anners, as to Huus to eten. Vundåg harr ik en Dubbel- schiev Swartbroot mit Leverwuss un een mit Kees un Semp dorup. Wat nu eten? Eerst de Leverwuss? Eerst den Kees? Af- wesselnd heff ik an de twee snüffelt. Swoor, dat fasttoleggen. Mit‘n Finger nöhm ik en Klacks Leverwuss un smeer den up twee Plantenstengels, midden in de Miegeemken ehr Stråten. Of se dat woll eten deen? Ik kau langsåm un kommodig un keek de Lütten bi ehr Rümflitzen to. De bi‘t Wedderkåmen vun båben un de Upstiegers lepen hen un her. Upletzt funnen se en Weg üm de Leverwuss ümto un lepen de nee Stråtenkurv wedder up un dål. Is man jammerschåd, dach ik, dat harrn se geern eten kunnt. So schråp ik de Leverwuss wedder rünner un lutsch den Finger af. Bi de tweete Brootschiev wurr ik släperig. Och, un dor weer so veel to hören in den Goorn, de Insekten bi‘t Summen, Vågels bi‘t Singen. |
| Upwåkt bün ik, as ik so‘n licht Bevern in den Kleibodden föhl. Vun båven keken mi de fründlichen Gesichter vun mien Mudder un rnien Schoolmester an. „Wi hefft di söcht“, sä he. „Wi bruukt di je nu för uns Speel. Kümmst du mit?” Do stünn ik up un güng mit jem torüch. |
| geschrieben von Hayo Schütte |