Zum Hochdeutschen Zum Vergleich
Geschicht van Karl Heinrich Waggerl
(gekürzt)
As Joseph un Maria unnerwegens weern van Nazareth no Bethlehem, keem de Engel Gabriel noch eenmal van Himmel rünner un wull in de Stall no rechten kieken. De Engel jog all de lütten Beester ut den Stall, de Miegepatzen un de Spinnen un de Müüs; dat wär nich uttodenken, wat passert weer, wenn de Moder Maria sick vörtiedig öber een Muus verjogt har! Blots de Esel un de Oss dörven blieben.
Goot so. Ober nich ganz goot, denn dor sät noch een Floh op’n Boden van de Krüpp in dat Stroh un slööp. Dit winzige Untüüch har de Erzengel Gabriel overseen. Wannehr het en Engel ok to doon mit Flöh!
As nu dat Wunner passert weer und dat Kind liefhaftig op dat Stroh leeg, so leeflich, dat dat to Harten güng, do künnen de Engels ünner dat Dack dat nich mehr uthollen. Se flögen um de Kripp as de Duuven. Einige von jüm wedelten den lütten Jung Balsamruch in’t Gesicht un zuppelten dat Stroh terecht.
Bi dit Geraschel wook de Floh in dat Stroh op. He kreeg sofort bannig Angst. He dacht, dor weer en achter em ran, as ümmer. He föhrwarkte in de Krüpp un versök al sien Kunst üm nich erkannt to warn. In de gröttste Not witschte he in dat Ohr van dat Kind rin.
„Vergeev mi!“ tuschelte de puustige Floh, „aver ik kann nich anners, de bringt mi üm, wenn se mi erwischen dood. Ick bün glieks wedder weg, leeve Christkind, loot mi blots kieken wie!“ He kiek üm sik un har ok glieks sien Plan. „Hör to“, seggt he “ wenn ik all mien Kraft tosamen nehm un wenn du still holst, künn ick dat villicht bit to de Glatze von den hillig Joseph schaffen un van dorut dörch dat Finster no buten…“
„Spring man to!“ seggt dat Jesuskind ganz lies, “ ik hol still!“
Un denn springt de Floh. Ober dat lät sik nich verhinnern, dat he dat Kind en lütt beten kettelte as he sick trüchwarts drückt un sien Been ünner den Buuk tog.
In dissen Moment schüddelte de Moder ehrn Gemahl ut den Slaap. „Ach, kiek doch“, seggt se selig, “ he grient al!“
Översetterin: Margarete Albers, Hitzacker (2015)